8 Temmuz 2011 Cuma

Emanete sahip cikmak...

Uzun uzun yazasim var bugun... Bazen cok yalniz hissediyorum..

Insanlarin kotuluklerinden, dogduklarinda kendilerine emanet verilen o kalplerini nasil taslastirdiklarini gormekten, gozlerini sadece hirs ve para ile karartmalarindan, vefadan bir haber yasamalarindan oyle tiksiniyorum ki...

Kime neyi satiyorsun? Kime neyi ispatlamaya calisiyorsun? A akilsiz!

Sen de benim gibi etten ve kemiktensin. Ister inanirsin ister inanmazsin. Ama gidecegin yer belli...

Sana yillarca ekmek saglamis birine nedir bu hiddetin?

Iste senin gibiler yuzunden ben emanetime daha cok sahip cikacagim. Cunku zamani geldiginde onu teslim edecegim.

Ben yine de senin icin dua edecegim. Edecegim ki o icinde bulundugun kaybolmusluktan belki kurtulman icin vesile olur... Yoksa halin perisan!

Megersem hak nedir bilmezmissin. Her adiminda yalan dolanla hareket edermissin.

Asil suclu bizleriz. Yillarca senin gibilerle ekmegimizi paylasarak en buyuk hatayi yapmisiz.

.....

Biliyorum, o gun gelecekmis ki biz anlayacakmisiz.

Ama yine sormadan edemiyorum: Hayat unuttun mu beni?

Sezen ne kadar da guzel soylemis:



Unuttun mu beni, her şeyimi
Sildin mi bütün izlerimi
Hüç düşmedim mi aklına
Hiç çalmadı mı o şarkı?
O sahil, o ev, o ada
O kırlangıç da küs mü bana
Sanırdım ki aşklar ancak filmlerde böyle
Ben hâlâ dolaşıyorum avare
Hani görsen, enikonu divane
Ne yaptıysam olmadı, ne çare
Unutamadım, gitti !
Ey aşk neredesin şimdi
Sen de mi terk ettin beni
Ne hata ettiysem, affet
Büyüklük sende kalsın, e mi
Sen de olmazsan eğer, batar artık bu gemi
Unuttun mu beni, her şeyimi
Sildin mi bütün izlerimi



Hiç yorum yok:

Yorum Gönder